برنامه نويسان دستورات برنامه نويسی را به زبانهای مختلفی می نويسند. بعضی دستورات مستقيماً برای کامپيوتر قابل فهم می باشند و بعضی نياز به ترجمه دارند. به طور کلی زبانهای برنامه نويسی به سه دسته تقسيم می شوند:

   1- زبانهای ماشين
   2- زبانهای اسمبلی
   3- زبانهای سطح بالا

   هر کامپيوتر زبان ماشين مربوط به خود را دارد که اين زبان بستگی به سخت افزار آن کامپيوتر دارد. زبان ماشين به سختی برای انسان قابل فهم می باشد. به عنوان مثال دستورات زير دو متغيير را با يکديگر جمع کرده و حاصل را در متغيير سومی قرار می دهد.

+1300042774

+1400593419

+1200274027

   با عمومی تر شدن کامپيوتر، زبان ماشين به دليل مشکل بودن فهم دستورات آن و دشوار بودن خطا يابی جای خود را به زبان ديگری به نام زبان اسمبلی داد. اين زبان به جای استفاده از اعداد از کلمات انگليسی که قابل فهمتر برای انسان می باشند استفاده می کند. برنامه مترجمی که دستورات اسمبلی را به زبان قابل فهم توسط کامپيوتر( زبان ماشين) تبديل می کند، اسمبلر می گويند. دستورات زير نيز دو متغيير را با يکديگر جمع کرده و حاصل را در متغيير سومی قرار می دهد.

LOAD   BASEPAY

ADD    OVERPAY

STORE  GROSSPAY

   با گسترش و پيشرفت کامپيوتر زبان اسمبلی نيز به دليل کند بودن روند برنامه نويسی و دشوار بودن خطا يابی جای خود را به زبانهای سطح بالا داد؛ زبانهای سطح بالا زبانهايی هستند که در ساختار آنها از کلمات، علايم و نمادهای متداول در محاوره استفاده شده است. برنامه های نوشته شده با اين زبانها قبل از اجرا نياز به ترجمه و تفسير دارند تا قابل استفاده توسط کامپيوتر گردند، که اين امر توسط نرم افزارهای ويژه ای به نام کامپايلر انجام می گيرد. کار کردن با اين زبانها ساده است و خطايابی آنها به سهولت انجام می گيرد. از معروفترين زبانهای سطح بالا به پاسکال، C ، بيسيک و ... می توان اشاره کرد. دستورات زير نيز دو متغير را با يکديگر جمع کرده و حاصل را در متغيرسوم قرار می دهد.

grosspay = basepay + overtimepay