متغيرهای اشاره گر، آدرس خانه های حافظه را در خود نگهداری می کنند . متغيرها معمولاً مقدار مشخصی را در خود دارند ولی اشاره گرها آدرس يک متغير را در خود دارند . نام يک متغير به طور مستقيم به يک مقدار ، مراجعه می کند اما يک اشاره گر به طور غير مستقيم به يک مقدار مراجعه می کند . به شکل زير توجه کنيد :

count به طور مستقيم به مقدار 7 مراجعه می کند .

countPtr به طور غير مستقيم به متغيری که حاوی 7 می باشد مراجعه می کند .

اشاره گرها نيز مانند هر متغير ديگری ، قبل از استفاده بايد تعريف شوند . به عنوان مثال دستور زير متغير count را از نوع int و متغير countPtr را اشاره گری به متغيری از نوع int تعريف می کند .

int count , *countPtr ;

برای تعريف هر متغيری از نوع اشاره گر ، از علامت ستاره * قبل از نام آن استفاده می کنيم .

به دستور زير توجه کنيد :

double *xPtr , *yPtr ;

در دستور فوق ، xPtr و yPtr اشاره گرهايی به متغيرهايی از نوع double تعريف می شوند .

نکته: استفاده از Ptr در انتهای نام متغيرهای اشاره گر الزامی نمی باشد ولی برای اينکه برنامه قابل فهم تر باشد توصيه می شود از Ptr در انتهای نام اشاره گر استفاده کنيد .