در مبحث حافظه با انواع داده و شيوه اختصاص دادن حافظه به متغيرها آشنا شديم حال می توانيم متغيرها را در محاسبات به کار ببريم. برای نيل به اين هدف ++C عملگرهايی را در اختيار ما قرار داده است.

   عملگر انتساب (=)

   عملگر تساوی جهت اختصاص دادن يک مقدار به يک متغير به کار می رود ، مانند a = 5 که عدد 5 را به متغير a تخصيص می دهد. جزئی که در سمت چپ تساوی قرار دارد همواره بايد نام يک متغير باشد، وجزء سمت راست تساوی می تواند يک عدد، يک متغير و يا ترکيبی از هر دو باشد. مانند: a=b+5 ، که در ايجا حاصل b + 5 در متغير a قرار می گيرد. توجه داشته باشيد که همواره مقدار سمت راست تساوی در مقدار سمت چپ قرار می گيرد. به دستورات زير توجه کنيد.

int a,b;

a = 10;

b = 4;

a = b;

b = 7;

   اگر از دستورات فوق استفاده کنيم در نهايت مقدار a برابر 4 و مقدار b برابر 7 خواهد بود. ++C قابليتهای زيادی دارد يکی از اين قابليتها اينست که می توانيم چند دستور را در يک دستور خلاصه کنيم ، به عنوان مثال دستور :

a = 2 + (b = 5);

   برابر است با:

b = 5;

a = 2 + b;

   که هر دو عبارت در نهايت عدد 7 را در متغير a قرار می دهند.

   ضمناً استفاده از عبارت زير نيز در ++C مجاز می باشد:

a = b = c = 5

   عبارت فوق عدد 5 را به سه متغير a و b و c اختصاص می دهد.

   عملگر های محاسباتی

   پنج عملگر محاسباتی که قابل استفاده در زبان ++C هستند عبارتند از:

+     جمع
-     تفريق
*     ضرب
/     تقسيم
%     باقيمانده تقسيم

   تنها عملگری که ممکن است برای شما ناشناس باشد عملگر % است. اين عملگر باقيمانده تقسيم دو عدد صحيح را به ما می دهد، به عنوان مثال اگر از دستور زير استفاده کنيم:

a = 11 % 3;

   متغير a حاوی عدد 2 خواهد شد. چون عدد 2 باقيمانده تقسيم 11 بر 3 می باشد.

   عملگر های انتساب مرکب

   عملگرهای انتسال مرکب عبارتند از =+ ، =- ، =* ، =/ ، =% .اين عملگرها دو کار را با هم انجام می دهند و در کم شدن کد نويسی به ما کمک می کنند، به جای توضيح اضافی به مثال های زير که فهم مطلب را ساده تر می کند توجه کنيد:

value += increase;«برابر است با»value=value+increase;

a -= 5;           «برابر است با»a = a - 5;

a /= b;           «برابر است با»a = a / b;

price*=units+1;   «برابر است با»price=price*(units+1);

x %= y * z;       «برابر است با»x = x % (y * z);

   عملگرهای افزايش و کاهش

   گونه ای ديگر از عملگرها که در کم شدن کد نويسی به ما کمک می کنند عملگر افزايش(++) و عملگر کاهش(--) می باشند. عملگر افزايش(++) يک واحد به مقدار قبلی که در متغير بود اضافه می کند و عملگر کاهش(--) يک واحد از مقدار قبلی که در متغير بود کم می کند.

++a;      a++;      a += 1;      a = a + 1;

   هر چهار دستور فوق يک واحد به مقدار قبلی متغير اضافه می کنند.

--a;      a--;      a -= 1;      a = a - 1;

   هر چهار دستور فوق يک واحد از مقدار قبلی متغير کم می کنند.

   اگر از دستورات ++a و a++ به تنهايی استفاده کنيم فرقی ندارد که ++ قبل از متغير قرار گيرد يا بعد از متغير. اما اگر از ++ در کنار عملگرهای ديگر استفاده شود، اگر ++ قبل از متغير قرار گيرد ابتدا يک واحد به متغير اضافه شده سپس در محاسبه استفاده می شود، ولی اگر ++ بعد از متغير قرار گيرد ابتدا متغير در محاسبه استفاده می شود سپس يک واحد به آن اضافه می شود. همين روال برای عملگر -- نيز برقرار است. به مثال های زير توجه کنيد:

   در مثال سمت چپ ابتدا يک واحد به b اضافه می شود، يعنی b مقدار 4 را می گيرد سپس عدد 4 در a قرار می گيرد؛ اما در مثال سمت راست ابتدا مقدار b يعنی عدد 3 در a قرار می گيرد سپس يک واحد به b اضافه می شود و مقدار 4 را می گيرد.

2|1